Sara (15) vertelt over de oorlog in Syrië

Verhaal, 21 april 2021
Leestijd, 3 min.
Sara is zes als ze met haar zusje en ouders een gelukkig leven leidt in Aleppo, Syrië. Totdat het opeens helemaal mis gaat. 'Het leek zo’n normale nacht. Mijn zusje en ik waren sterren aan het tellen. Opeens hoorden we een heel hard geluid. We renden naar onze ouders en vroegen wat eraan de hand was. Zij wisten het ook niet. Pas na een paar dagen werd het ons duidelijk: de oorlog was begonnen.'
placeholder

Onwerkelijke oorlog

Het geweld in Syrië neemt daarna snel toe. Verschillende partijen strijden met elkaar en Aleppo wordt zwaar gebombardeerd. 'In eerste instantie was ik niet bang. Ik wist niet wat een oorlog was of wat bommen betekenden. De dag ervoor waren we gezellig op bezoek bij familie. Een dag later valt er een bom en zie ik allemaal gewonde en dode mensen op straat liggen. Toen werd ik wel bang, ik kon niet geloven dat dit echt gebeurde.'

Bommen tellen

'Mijn ouders probeerden er het beste van te maken. ’s Avonds vertelden we elkaar verhalen en lazen boekjes. Dan voelde ik me voor even veilig. Mijn zusje en ik hadden ook een nieuw spelletje voor onszelf bedacht: bommen tellen in plaats van de sterren. Het werd steeds gevaarlijker in Aleppo. Mijn moeder zag geen andere mogelijkheid dan te vluchten. Ze wilde niet dat mijn zusje en ik in een land met oorlog moesten leven. Ondanks alles wilde ik niet weg, ik was bang dat ik mijn land nooit meer zou terugzien.'

Gebroken familie

'Op een avond was het geweld zo heftig dat we de volgende dag meteen vertrokken. We konden alleen onze kleren meenemen. De rest van onze spullen zijn nog steeds in Syrië. Ik vluchtte met mijn moeder en zusje naar Libanon. Mijn vader kon niet mee. Dat vond ik verschrikkelijk. Het voelde alsof mijn familie stuk ging en ik was bang dat ik mijn vader nooit meer zou zien. Uiteindelijk vluchtte mijn vader in zijn eentje naar Nederland, op zoek naar een veilige plek voor ons. Hij maakte een gevaarlijke tocht in een klein bootje op zee. Wij konden niet mee, dat vond hij te gevaarlijk. Ik maakte me zorgen om hem, maar was ook hoopvol.'

Naar Nederland

'Een jaar later mochten mijn moeder, zusje en ik ook naar Nederland komen. Ik wist niets van Nederland en hoe het er hier uit zou zien. Ik was gespannen: zou het hetzelfde zijn als Syrië? Toen ik mijn vader weer zag was ik zo gelukkig: nu hoefde ik nooit meer afscheid van hem te nemen. Het moeilijkste in Nederland vond ik het leren van de taal. De grote stad Aleppo verschilt ook heel erg met het rustige dorp Wassenaar, waar we nu wonen. In Aleppo leeft iedereen met elkaar en is er altijd lawaai. Daar was er elke avond wel wat te vieren. Hier in Nederland is het veel stiller.'

Sterren kijken

'Als ik ’s nachts naar de sterren kijk voel ik me vrij. De gevoelens die ik heb schrijf ik vaak op in mijn dagboek. Daar word ik kalm van en dan voelt het alsof alles goed gaat komen. Door de oorlog heb ik niet alleen mijn vrienden, maar ook een stukje van mijn kind-zijn verloren. Mijn familie spreek ik nog wel, maar ik heb ze echt al heel lang niet gezien. Dat voelt heel naar. Mijn vader is mijn grote inspiratiebron, van hem heb ik mijn doorzettingsvermogen. Mijn tip voor anderen is: wees aardig voor elkaar en help mensen die de taal of cultuur niet begrijpen. Daar kun je echt het verschil mee maken.'

Geef vrijheid een gezicht

Oorlog, onderdrukking en vluchten: het is van alle tijden. Trijneke Blom-Post (88) en Sara Denno (15) waren beiden kind toen de oorlog uitbrak in hun land. Trijneke tijdens de Tweede Wereldoorlog in Nederland, Sara vijf jaar geleden in Syrië. In de film Geef vrijheid een gezicht gaan Sara en Trijneke in gesprek over oorlog, vluchten, onderduiken en vrijheid.

Steun vluchtelingen als Sara

Iedere vluchteling zoals Sara heeft een eigen verhaal. Met jouw steun geven we vluchtelingen de begeleiding die ze nodig hebben om hun toekomst in Nederland op te bouwen. Help daarom nu mee met een gift.