Tahira stuurde haar buren een kaartje: komen jullie eten?

Wendel komt het appartement van Tahira binnen met een dienblad vol bakjes. ‘Tahira had laatst haar heerlijke kibbeh sumakieh gebracht’, vertelt ze. ‘Die gastvrijheid blijft me verbazen. De meeste mensen die teveel hebben gekookt denken: mooi, heb ik nog iets voor morgen. Tahira brengt het bij ons. Lief toch?’

Ruimte voor herinneringen 

Vijf jaar geleden verhuisde Tahira naar het appartementencomplex. ‘Toen kwam er pas ruimte om stil te staan bij wat ik allemaal had meegemaakt’, vertelt Tahira. Ze haalt pijnlijke herinneringen op: ‘ik zag hoe demonstranten in mijn stad Aleppo zonder pardon werden doodgeschoten, hoe jongemannen uit hun auto werden gesleurd en gemarteld, hoe wijken en dorpen compleet waren weggevaagd.’

Het gemis van haar dierbaren was groot. ‘Ik probeerde nieuwe contacten te maken, maar veel mensen leven in hun eigen bubbel. ‘Nee hoor, dank je’, zeggen ze al snel. Bijvoorbeeld wanneer ik nieuwe buren vroeg of ze hulp nodig hadden met verhuizen of collega’s uitnodigde bij ons thuis. Ik heb mij nooit gediscrimineerd gevoeld, wel afgewezen.’ Tot ze Wendel en haar vriendin tegenkwam in de lift van het appartementencomplex. ‘Door hun vriendelijkheid voelde ik een opening om contact te zoeken. Ik deed een kaartje in hun brievenbus: komen jullie een keertje eten? Het enthousiasme waarmee ze op mijn uitnodiging ingingen, gaf me een welkom gevoel.’

Dat haar bovenbuurvrouw een vluchtelingenachtergrond heeft, ontdekte Wendel pas later. ‘Ik zie Tahira gewoon als mijn gezellige buur. Behalve als ze vertelt over haar verleden. Dan denk ik: wat ben jij toch eigenlijk een enorme powervrouw.’ Als het aan Tahira en Wendel ligt, kijkt iedereen er zo naar. Tahira: ‘We moeten geen onderscheid maken tussen Nederlanders en vluchtelingen. Het niet hebben over “wij” en “zij”, maar over “ons”. Want we wonen hier allemaal samen op dit lapje grond, onder dezelfde hemel.’