Vrijwilligerskoppel Sadia en Sylvester helpen Syrische vluchtelingen
Vertrouwde gezichten
Voor de vluchtelingen in Opmeer zijn Sylvester (74) en Sadia (69) Feldberg inmiddels vertrouwde gezichten geworden. In de kleine West-Friese gemeente werkt het echtpaar sinds vier jaar samen in een duobaan als maatschappelijk begeleiders. In hun eengezinswoning vertelt de in Egypte geboren en getogen Sadia waarom ze zich graag inzet voor vluchtelingen. 'Syrië was prachtig. Sylvester is er als reisleider vier keer geweest en ik had het geluk dat ik een keer mee mocht. Ik was op slag verliefd,' vertelt ze. 'Syrië en Egypte zijn bovendien door de geschiedenis met elkaar verbonden, wij waren vaak genoeg één land. Toen er in 2015 zoveel Syriers naar Europa vluchtten, móést ik iets doen. Dit waren mijn broeders, zo voelde ik dat. Ik sprak erover met Sylvester en samen besloten we ons aan te melden bij VluchtelingenWerk.
Burengeluk
De Arabisch- en Nederlandssprekende Sadia gaat in haar gesprekken met Syrische cliënten moeiteloos de diepte in en neemt daarom vooral de sociale en maatschappelijke zaken voor haar rekening. Sylvester is er voor de praktische ondersteuning. 'Ik houd me bezig met het aanvragen van toeslagen, betaalregelingen, het invullen van belastingformulieren,’ vertelt hij. ‘Kortom, het hele bureaucratische proces. Sadia gaat bijvoorbeeld mee op ziekenhuisbezoeken en regelt de kinderopvang en scholen.'
Sadia knikt. 'En ik zorg er ook voor dat ze een beetje in het dorp integreren. Nodig ze uit voor buurtfeestjes, zorg dat de kinderen op een sportvereniging gaan. Het is enorm belangrijk dat ze hier mensen leren kennen.' Momenteel begeleiden Sadia en Sylvester drie Syrische gezinnen. Met twee van hen hebben ze vandaag afgesproken. Het asfalt trekt kaarsrechte strepen door eindeloze weilanden als Sylvester en Sadia op weg zijn naar het eerste gezin, de familie Alhanash. Langs de weg staan oude boerderijen met hun karakteristieke houten blinden.
Vader Zuhair (38) en moeder Alia (33) wonen nu anderhalf jaar in het dorpje Aartswoud in een eengezinswoning, samen met hun kinderen Mohamad (10), Suhaib (8) en Lujain (6). Het gaat goed met het gezin. Zuhair heeft sinds een paar maanden een baan als timmerman. Een voordeel als je makkelijk contact legt en de buurman een paar huizen verderop directeur is van een deuren- en kozijnenfabriek.
Plattelandsschool
Het is middagpauze en de kinderen zijn net thuis van school. Suhaib is – in tegenstelling tot zijn oudere broer en jongere zusje – wat stilletjes thuisgekomen. Sadia licht toe: 'We hebben hier een typische plattelandsschool met maar 45 leerlingen. Groep 3, 4 en 5 zitten bij elkaar in de klas, net als groep 6, 7 en 8. Maar Suhaib is jammer genoeg de enige op school die in groep 4 zit.' Sip zit Suhaib op het hekje in de achtertuin. Alia en Sadia gaan even naar hem toe. 'Iedereen mag in groepjes met elkaar werken, maar ik zit altijd alleen', zegt hij tegen Sadia, die hem teder over zijn wang streelt. 'Ik wil niet alleen zijn, ik wil naar een andere school!'
Tientallen echo's
'We hebben het goed hier,' zegt Alia. 'Het is een hecht dorp en iedereen is aardig voor elkaar. Maar het is voor de kinderen soms een beetje te rustig,' zegt ze met een bezorgde blik op Suhaib. Ze wrijft zachtjes over haar bollende buik. In september is ze uitgerekend van een meisje. Lujain straalt van oor tot oor als het gesprek over haar aanstaande zusje gaat. 'Mijn broertjes slapen samen op een kamer, maar ik slaap in mijn eentje. Straks heb ik ook een zusje op mijn kamer!' Alia lacht vertederd. 'Iedere dag praat ze tegen mijn buik: "Leen, wanneer kom je nou? Ik wil met je spelen." Want Leen, zo moet de baby gaan heten, daar zijn alle drie de kinderen het over eens. De naam betekent 'zachtaardig’ in het Arabisch.
'Alleen papa twijfelt over de naam, maar wij hebben toch de meeste stemmen,' zegt Mohamad met een grijns. Sadia is inmiddels ervaringsdeskundige geworden in het begeleiden van zwangere vrouwen. Als tolk bij de bezoeken aan de verloskundige of gynaecoloog heeft ze al tientallen echo’s mogen aanschouwen en was ze zelfs twee keer bij een bevalling aanwezig. Allebei de keren was het Sadia die de navelstreng doorknipte. Terug in hun eigen huis vertellen Sadia en Sylvester over hun eerste ontmoeting, bijna veertig jaar geleden in Egypte. Allebei globetrotters van nature en reisleider van beroep genoten ze jarenlang van een goed leven. Tot de Golfoorlog uitbrak en de toeristen van de ene op andere dag wegbleven.
Zakkende schouders
Noodgedwongen keerde Sylvester terug naar Nederland, en Sadia ging met hem mee. 'De strijd en energie die het vluchtelingen kost om te kunnen aarden in Nederland herken ik,' vertelt ze. 'Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik drie keer zo hard moest werken om me hier te bewijzen. Het doet me daarom goed dat ik vluchtelingen kan steun in hun vertrouwde taal. Als gezinnen mij voor de eerste keer Arabisch horen praten, zie ik hoe hun gezichten ontspannen en de schouders direct zakken.' Na de lunch gaan Sadia en Sylvester op weg naar de familie Alibrahim. Ook in dit gezin is een kleintje op komst. Na hun vlucht uit Syrië woonde het gezin drie jaar in Turkije. Daar was het leven loodzwaar. Vader Bashir (38) werkte illegaal in een wasserij, waar hij uitgebuit werd en vaak niet werd uitbetaald. De kinderen konden er niet naar school. Op uitnodiging van de Nederlandse overheid kwam het gezin negen maanden geleden naar Nederland.
Sylvester: 'Inmiddels staat alles voor dit gezin op de rails. De kinderen doen het prachtig en hun ouders zijn aan het inburgeren.' In de kleine tussenwoning heerst vrolijke chaos. Maar liefst zeven kinderen dartelen rond in de huiskamer, de achtste is onderweg. Nu ze zeven maanden zwanger is, ziet Raeda (38) er zichtbaar vermoeid uit. Zij en haar man zijn de Nederlandse taal nog niet zo machtig, maar ze doen hun best. 'Sadia en Sylvester helpen ons met alles wat moeilijk is,' zegt Raeda. 'En dat is nu eigenlijk alles nog,' lacht ze erachteraan. Bashir en Sylvester zonderen zich in de keuken af. Er is een probleem met de afzuigkap waar Sylvester even naar moet kijken.
Grote dromen
'Sadia, heb je weer boekjes voor ons meegebracht?' roept dochter Sundos (12). Ze kijkt trots. 'Ik ben op school de beste in lezen én wiskunde!' Broer Muhammed (13) schampert: 'Rekenen is anders heel makkelijk.' De twee doen direct een wedstrijdje. 'Hoeveel is acht keer zeven dan? Twaalf keer negen?' Als Sadia de meegebrachte kinderboeken op tafel legt, vallen glunderende gezichten haar ten deel. 'Wat is jouw droom eigenlijk, papa?' vraagt Sundos, die opkijkt van haar boek en de rol van interviewer graag op zich neemt. 'Mijn droom is dat ik jullie gezond, gelukkig en veilig zie opgroeien. En dat ik Syrië ooit weer terugzie,' antwoordt hij in het Arabisch. Het dromenrondje gaat langs het hele gezin. Zo willen Sundos en Rawan (7) later dokter worden en dromen Muhammed en zijn broertje Abdullah (9) van een bestaan als profvoetballer bij Ajax. Een halfuur later trekken Sylvester en Sadia de voordeur glimlachend achter zich dicht. Het komt wel goed met dit gezin.