Dina (28) krijgt eindelijk de Nederlandse nationaliteit
Van opluchting naar wanhoop
'Ik voel me aan het lijntje gehouden. Nog steeds. In 1997 kwam ik met mijn ouders naar Nederland. Mijn jeugd stond in het teken van overleven: de verhuizingen van asielzoekerscentrum naar asielzoekerscentrum, de spanning van de asielprocedures, de angst om uitgezet te worden. Toen in 2007 bleek dat we onder het generaal pardon vielen, voelde dat als een verlossing. Maar al snel sloeg die opluchting om in wanhoop en frustratie.'
Niet welkom
'De documenten die nodig waren om Nederlander te worden – een geldig Chinees paspoort en een geldige geboorteakte – had ik niet. Natuurlijk probeerden we die te bemachtigen, maar naar China reizen mochten we niet. Familieleden die daar nog woonden en ernaar informeerden kregen vervelende vragen. En op de Chinese ambassade in Nederland werden we niet geholpen.'
Bureaucratische strijd
'We raakten verstrikt in een jarenlange, bureaucratische strijd. Eentje die niet te winnen is. Zo kreeg ik in 5 VWO een brief van de gemeente: dat ik moest inburgeren. Tijdens mijn studententijd lagen er torenhoge rekeningen op de mat, omdat ik een internationale student zou zijn. En neem mijn jongste broertje: hij is hier geboren, maar ook van hem werd een geldig paspoort van het land van herkomst verwacht.'
Verscheurd
'Het voelt alsof ik blij moet zijn met de beslissing van de staatssecretaris. Dankbaar omdat ik eindelijk een paspoort krijg. Dat ik "gewoon" mag trouwen, een hypotheek kan aanvragen en er niet langer "nationaliteit onbekend" op mijn cv hoef te vermelden. Maar ik voel me verscheurd.'
Gissen naar intenties
'De beslissing verscheurt de groep mede-pardonners waarmee ik contact heb: de ene helft krijgt wel een paspoort en de andere niet. Ook verscheurt het mijn gezin. Voor mijn broertjes en mijzelf is er eindelijk duidelijkheid, maar mijn ouders blijven tweederangsburgers. Wat is de intentie van deze leeftijdsdiscriminatie? Dit is geen oplossing, het probleem blijft bestaan…'
De tijd tikt
'Mijn ouders hebben hun hele leven keihard gewerkt. Ze rondden allebei een mbo-opleiding af en startten hun eigen zaak. Zij verdienen dezelfde rechten als ik, maar zullen er minder snel om vragen. Terwijl er zoveel op het spel staat: mijn moeder heeft haar vader al dertig jaar niet gezien. Nu hij aan het dementeren is, tikt de tijd. Ik wil dat mijn broertjes en ik hem, sámen met mijn ouders, nog een keer kunnen bezoeken voordat het te laat is. Dit is niet het moment om te feesten omdat ik eindelijk een paspoort mag aanvragen. Het is het moment om door te gaan met de strijd!'
Steun vluchtelingen als Dina
Iedere vluchteling zoals Dina heeft een eigen verhaal. Met jouw steun geven we vluchtelingen de begeleiding die ze nodig hebben om hun toekomst in Nederland op te bouwen. Help daarom nu mee met een gift.