Zahra zit al jaren vast in Griekenland

'Vijftig jaar geleden vluchtte mijn familie van Afghanistan naar Iran. Daar ben ik geboren, net als mijn drie jongere zussen en mijn broertje. Toen ik vijftien was overleed mijn vader en hadden we geen inkomen meer. Ik ging werken, maar we konden ons niet staande houden. We waren ook niet veilig in Iran, zonder man in huis.'

'Toen ik achttien was vluchtten we naar Turkije, daar wilden we blijven. Maar net toen wij aankwamen stopte UNHCR met de registratie van vluchtelingen. We moesten bij de overheid zijn, maar hoe vaak we ook aanklopten, we kregen geen kans om een asielaanvraag te doen. Twee weken leefden we op straat. We besloten door te vluchten, naar Europa.'

'We hadden een verschrikkelijke reis. Toen we eindelijk op Lesbos aankwamen zag ik veel bossen, een prachtige zee. "Nu komt het goed met ons", dacht ik. Maar in kamp Moria zei iedereen: "Welkom in de hel". We kregen een tent en moesten maar ergens een plek vinden. We waren geschokt.'

'Na zes maanden kregen we tijdelijk een huis op Lesbos toegewezen omdat mijn moeder en zus gezondheidsproblemen hadden. Twee maanden later, in de winter, moesten we van de overheid verhuizen naar Athene. Maar het huis waar we moesten gaan wonen was gebarricadeerd. De buurt wilde ons niet. "Los het maar met elkaar op", zei de politie. Maar de buren lieten ons gewoon niet toe. Noodgedwongen gingen we weer terug naar Lesbos, maar bij het kamp kregen we te horen dat we in Athene hadden moeten blijven. "Nu is het je eigen verantwoordelijkheid." Vrienden hielpen me een appartementje vinden op Lesbos en ik vond een baan als naaister bij een ngo. Zo konden we de huur betalen.'

'Drie maanden geleden zeiden ze dat we toch weer naar Athene moesten, omdat ons asieldossier daar wordt behandeld. Wéér moet ik een huis vinden, en werk. Voorlopig logeren we bij een vriendin. Maar na al die tijd hebben we nog steeds geen uitnodiging gekregen over onze asielaanvraag. We wachten al vier jaar, maar er is nog niets gebeurd. Mensen zeggen dat we gewoon moeten afwachten, maar het maakt me zo moe en gefrustreerd. Ik weet nog steeds niet hoe ik mijn toekomst vorm kan geven. Zal ik een opleiding kunnen doen? Dat wil ik het liefste. Toen ik klein was had ik nooit kunnen denken dat mijn leven zo zou lopen. Maar het heeft me sterk gemaakt. Ik móet sterk zijn.'